maandag 17 maart 2014

het vervolg 3

Hallo iedereen, 
het is nu al een eindje geleden dat ik nog schreef, ik ben dus ondertussen al weer heel wat mensen tegen gekomen, k heb prachtige dingen gezien en maffe dingen meegemaakt.

Ik was bij Margareth Duncan, in haar vakantie huisje aan 'mangakuri beach', een prachtig strand, een beetje het zelfde kleur van zand zoals thuis. Woensdag gingen we terug naar haar huis in Hastings. In haar tuin was er een poortje die rechtstreeks uitgaf op een paarden racebaan. 's avonds zijn we er nog even gaan wandelen met haar hond Charlie. En er was een prachtig gekleurde lucht.

De volgende morgen moet ik al vroeg opstaan om mijn bus te halen naar wellington, het openbaar vervoer is hier niet geregeld zoals in bij ons. je hebt hier 2 bus maatschappijen ze doen alleen maar de verbinding tussen de grotere steden, en als je sjans hebt zijn er 2 bussen per dag. bussen moet je hier altijd vooraf online boeken, dan heeft de chauffeur een lijst met namen. als je niet op de lijst staat en te laat bent heb je dus dikke pech. Hierboven op de foto zie je een van de bussen.

Het is een lange rit van Hastings naar wellington met een Half uurtje pauze in palmerston north. Ik had mijn e-mails gedownload en mijn camera vergeten in het info center van palmerston north, ik had dan wel meteen gebeld naar de dienst maar als je al een half uur aan het rijden bent in de bus, raakt die zo niet terug. ik heb dus iets minder dan 24 u geen camera gehad, het was mijn eigen schuld.

De bus kwam aan in Wellington om 13u het was de bedoeling dat Terry me ging komen halen. Het probleem was dat hij bij een andere bushalte stond te wachten. Na wat over en weer getelefoneer naar christine, die zelf nog thuis was, vonden we elkaar, eindelijk (extra moeilijk voor mij want ik had hem niet meer gezien sinds ik 6jaar was, een tijdje geleden dus). Er wachtte mij wel een heel aangename ontvangst. Eerst met Terry op de metro naar naenae, een eerste keer op de nz spoorwegen, niet echt veel speciaals.

's avonds gaan we nog een beetje verder gaan zwemmen in de zee, de lucht was weer eens prachtig (hier heb ik geen foto' s van bij gebrek aan camera... ).


De volgende morgen kruipen we met z'n drieën in hun motorhome, niet echt nieuw meer, de absolute topsnelheid is zowat 70 km/u en als het bergop is, vrees je dat je het niet het niet haalt tot de top van de beklimming.
Als ik bij Terry en Christine ben, voelt het alsof ze familie zijn.


Op de camping in masterton was er prachtige zonsondergang die de lucht helemaal oranje kleurde, dat levert dan een prachtig zicht op. op de foto zie je Terry voor zijn motorhome.


in het terugkeren, passeren we nog langs een klein museumpje met locomotieven.


Op de camping in Masterton, komen we een koppel Nederlanders tegen het is echt aangenaam om weer
je eigen taal te kunnen spreken na zo' n lange tijd. Nadat we er zolang mee gebabbeld hadden, hebben Terry en Christine ze uitgenodigd voor 'tea'. Het ene verhaal na het andere, ze zijn nog blijven slapen die avond.

's morgens staan ze al vroeg op om nog eens rond te lopen in Wellington, ik ga met hen mee we lopen nog even samen rond.


Hier nog even een foto met de skyline van Wellington in de achtergrond. Dit is op Mt victoria, je had er een prachtig zicht over het centrum.


Om een of andere reden stond er random een piano.


In te papa, een gigantisch museum. Je kan er uren in rondlopen. Ze hebben er een gigantische diepzee inktvis op sterk water.


Nog een fotootje van Wellington, steden waar water door loopt, hebben toch altijd iets speciaals. (zeker met schoon weer)


Bij Terry en Christine, leggen ze nieuw tapijt, zacht en bouncy, Je ziet hier nog veel meer huizen met tapijt dan bij ons. Ze zijn er heel blij mee.


de volgende dag weet Terry het voor elkaar te krijgen om binnen te geraken in de plaats waar hij vroeger werkte, ze testen er hoe precies meetapparaten zijn, redelijk specifiek dus. op de foto zie je een atoomklok, dat is wel heel imposant om te zien. Ze hadden er nog veel meer vreemde toestellen en zo maar daar zal ik jullie niet mee lastig vallen. Een fantastische ervaring wel.


Het is nu net een maand dat ik in Nieuw- Zeeland ben, en vandaag ben ik weg naar het zuid-eiland. Terry komt nog met me mee om me af te zetten aan de boot terminal. Terry kent er wat mensen in de terminal, ze zijn ook op weg naar Picton, ideaal voor mij, ik kon bij hen mijn rugzak laten staan en vrolijk genieten van het prachtige zicht dat je had als je buiten ging gaan staan.


Dit is de bluebridge boot, de groene vrachtwagen heeft koeien met zich mee, en ook de geur er van, die blijft ons de hele tocht achtervolgen.


We zijn net vertrokken uit en nog niet op open zee, weer een prachtige dag.


Ik was gewoon aan het kijken naar het mooie landschap, en ik begin te babbelen met iemand. Blijkbaar kon je hier af en toe dolfijnen zien, zei ze, waarop nog geen halve minuut later een bende dolfijnen naar de boot toe gezwommen kwam.


In Picton aangekomen, een kleine wandeling naar de backpaker en eventjes uitrusten. het is wel vreemd, je hoort hier meer duits dan iets anders, het is alsof heel Duitsland hier is.

De volgende middag neem ik de bus naar nelson. Angela (de dochter van Terry & Christine), ging me komen ophalen, alleen had ik helemaal geen idee hoe ze er uitzag. Dat was duidelijk geen probleem, k ben weer super ontvangen.


Op de foto; Angela is op weg naar het strand, voor een verfrissende duik in het heldere water.


Wat gebeurt er als j e 4 jongens op de achterbank zet... veel kabaal, geduw en getrek, maar ze vinden het duidelijk niet erg. Andrew (blauw t-shirt) is de jongste zoon en het was net z' n 15de verjaardag, er moest dus gevierd worden met lazer tech.


Hier zie ik er nog droog uit, dat zal niet lang meer duren, met de kajak recht tegen de golven in en een paar keer omrollen, droog blijven is niet echt een optie. Ik zou het wel meteen opnieuw doen, 'great fun'.

Ik kan niet altijd op een regelmatige basis berichten pasten op mijn blog, ik ben veel op verschillende plaatsen en ik probeer ook om zoveel mogelijk te genieten van mijn fantastische trip hier.
heel veel groetjes
hilke

@ Zita, als je dit leest wens ik je bij deze een super 18e verjaardag, geniet ervan en maak er een prachtig jaar van xxx